Ja, kva kjem fyrst og sist? Kva som er mogleg er i alle fall i stor endring. Ny teknologi gir oss høve både til å avgrensa reproduksjonen og strekka den ut over det såkalla "naturlege" der mann og kvinne har samleie og vert gravide. Påstanden til Hrdy om at det er seksualdrifta som er drivkrafta bak reproduksjonen får ikkje lenger same tyding i moderne tid. Ein annan ting er om det eigentleg har vore slik i tidlegare tider. Makt, pengar, status, tradisjon har vel alltid vore viktig for kven som har slått seg saman, gifta seg og så fått barn. Den romantiske kjærleiken er jo ganske ny som drivkraft bak ekteskapet. Rett nok har DNA-testar vist at det er fleire enn ein trur som har ein genetisk anna far enn den dei sosialt sett har.
Ein annan ting er at det er veldig greit for reproduksjonen at det stort sett er så lystbetont å laga barn på naturmåten. For fødselen i andre enden opplevest nok heller som noko ein berre må igjennom, og nokre vert så skremt av den opplevinga at det drøyer lenge før neste svangerskap.
Morsynske heng heller ikkje alltid saman med morskjærleik. Det fyrste ein ofte kjenner på når ein får barn er eit stort ansvar og beskytterinstinkt. Kjærleiken er noko ein ofte veks på seg når sjokket over det nye tilværet har lagt seg, og minnet om det gamle livet vert fjernare. Samtidig som ein kan vera takknemleg og glad for alt det nye som har skjedd. Det er også ein auka risiko for depresjon etter fødsel - Wikipedia og ein studie frå Danmark som viser auka risiko etter fødsel, men ikkje risiko psykisk sjukdom etter abort.
Har nett kost meg med artikkelen i Klassekampen frå 21.05.11 "Drømmen om egne barn". Orginalartikkelen er å finna i danske Informationen. Her heiter den litt meir polemisk "Når celler mødes, og rgitige mennesker opstår".
Både politikk, økonomi og sosiale forventningar virkar inn på tankane våre kring reproduksjon. På 70-talet var den norske trenden å få 2 barn, no ser det ut til at trenden heller mot å få 3 barn.
Det er ikkje alltid lett å velja noko anna enn det majoriteten representerer. Mindre enn to og fleire enn fire barn (i Noreg) treng ei "forklaring". At nokon faktisk vel å ikkje få barn vert møtt med misstru - mange trur at dei eigentleg ikkje kan få og kanskje ikkje er ærlege med seg sjølv. Med ein trend i USA der 1/5 kvinner vel å ikkje få barn vil kanskje denne misstrua forsvinna fordi det vert relativt vanleg. Å velja å få berre eitt barn er også forbunde med misstru og sett på som egoistisk. Får ein derimot fleire enn fire så vil mange sjå på det som uansvarleg. (Vel, dette er altså ikkje mi oppfatting, men litt kjensla ein får i diskusjonar kring reproduksjon).
Som einsleg adoptivmor som har vald det i staden for å reisa til Danmark for å fertiliserast så framstår det som absurd at morskjærleiken eg føler skulle kjennast anleis ut dersom eg hadde født mitt genetiske barn i staden.
Men at det å testa ut fertiliteten sin for så å oppdaga at han ikkje innfrir er nok tøft. Ein ting er at det strir mot kjensla ein har av å vera fullverdig mann eller kvinne, men i tillegg har ein brukt ganske mykje tid, håp og krefter på eit prosjekt som ikkje innfrir. Hugser godt presentasjonsrunden på det adopsjonsførebuande kurset eg var på der folk i tillegg til namn, bustad, yrke sa "vi har tre forsøk", "vi har 5 forsøk" etc. Det tok litt tid før eg skjøna at det sjølvsagt var IVF-forsøk det dreide seg om.
Ein annan ting er kor misslukka eg kjende meg då eg starta adopsjonsprosessen - ikkje av di eg skulle adoptera, men av di eg var åleine. Samfunnsforventningane er jo også at ein skal vera to. Det hjalp ikkje at andre tykte eg var tøff. Fyrst etter at eg hadde fått tildelinga var eg udelt stolt over å skulle verta mor, og dreit i om eg var åleine eller ikkje.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar