Å ha au pair er ein stadig aukande trend. Ikkje minst blant mine kollegaer. Det er jo utruleg deilig å ha nokon som kan gjera kvardagen litt enklare og meir fleksibel. Under eit eige forsvar om at ein hjelper kvinner som elles lever vanskelge liv i heimlandet og som treng pengane, har ein såleis skaffa seg billige hushjelper. Men kven er det dei hjelper? Det er trass alt dei sjølve. Ein aupair har ingen rettar som arbeidstakar av di ho (for det er helst ei ho) per definisjon ikkje er ein arbeidstakar, men ei kvinne på kulturutveksling. Ho har difor ingen sosiale rettar som svangerskapspengar etc. Derimot må ho betala skatt av "lommepenger" (det er det løna på minimum 3500 kr for 30 timar i veka heiter) og fordelen av å bu gratis. Dette reknast også til å vera verdt 3500 kr. Kor mykje vert det då att? Dei som har au pair er jo stort sett hyggelege, men at det å betala folk 7000 kr i månaden for 30 timar i veka er spesielt fair kan vel ingen påstå. Ikkje er det spesielt solidarisk mot kvinner frå fattige land heller. Dessutan lever dei på familiens nåde og er totalt prisgitte at dei kjem til greie folk.
Ein kan trygt seia at eg er opprørt. Det er ingenting galt i å betala folk for å gjera husarbeid og ungepass, men alle fortener ei rettferdig løn og skikkelege arbeidsvilkår. Også om dei kjem frå den 3. verda.
Det har vore ein strålande feminismekonferanse.
Heia Nina Skranefjell som står bak.
Heia Guro og kompanjong i New Fashion Rockers for danskeunst/performance.
Heia LYD frå Arna.
Og ja Iffit eg skal lesa "Jasmin and stars - reading more than Lolita in Teheran".
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar